به سوی پایداری در توسعه

با همکاری خانم مهدیه عباس زاده، یکی از همکاران خوب مان در مدرسه توسعه پایدار، تالیف کتاب «کسب و کارهای اجتماعی در ایران» را شروع کرده ایم. این کتاب که ماحصل یک پژوهش میدانی خواهد بود، با بررسی نمونه های منتخب ایرانی از کسب و کارهای اجتماعی به معرفی و تبیین این مفهوم و ابعاد مختلف آن برای فعالین اجتماعی خواهد پرداخت. خود ما که نسبت به کتاب از حالا خیلی ذوق داریم. این کتاب برای کنشگران اجتماعی و دغدغه مندان ایران عزیزمان، می تواند بسیار الهام بخش و انگیزاننده باشد و راه های جدیدی را برای اثرگذاری اجتماعی پیش رویشان بگذارد.

اما باید صبر کنیم تا به خوبی پخته شود تا حرفی مهم و اساسی برای مخاطبان اش داشته باشد. پیش بینی می شود که انتشار این کتاب در سال 1399 صورت بپذیرد.

امروز با آقای علیرضا نبی، بنیانگذار شرکت آرشیا و کارآفرین اجتماعی شناخته شده، قرار ملاقات داشتیم. آقای نبی را خیلی ها می شناسند. شهرت اش بیشتر به خاطر فعالیت های کارآفرینانه اش برای افراد دارای سوء سابقه در شرکت آرشیا بوده است که البته در برنامه های تلویزیونی پر مخاطبی همچون ماه عسل و بدون تعارف نیز صحبت کرده اند. در جلسه امروز ضمن یک گپ و آشنایی مفصل، از ایشان دعوت کردیم که در مهرماه، در یکی از نشست های «توسعه پایدار برای ایران» در دانشگاه شریف سخنرانی کنند. در بخشی از جلسه نیز راجع به محتوای این سخنرانی و هدف و مخاطبان آن صحبت کردیم. جلسه با آقای نبی، ساده و صمیمی پیش رفت و امیدوارم حضور ایشان در دانشگاه شریف، که اتفاق مهمی است، به خوبی و طبق برنامه ریزی انجام شده صورت بپذیرد.

یکی از اعضای محترم هیئت علمی یکی از دانشگاه های مشهور کشور که لطف بزرگی به بنده داشتند، چند وقت پیش از من درخواست داشتند که برای یکی از مقالاتی که خودشان زحمت کشیده بودند، نام من هم در پای آن درج شود. در واقع بنا به دلایلی ایشان تمایل داشتند که مقاله را تک نفره برای مجله مدنظرشان ارسال نکنند و چون در حوزه توسعه پایدار بود، بودن این نامه کمکی در این راستا بود. من علی رغم ارادت فراوانم به ایشان و نیز علاقه مندی به موضوع مقاله، با این پیشنهاد مخالفت کردم و البته دور از انتظار نبود که سبب قدرتی ناراحتی هم شدم. با این حال، موقع گرفتن این تصمیم، به این فکر کردم که شاید جزو اصول بدیهی فعالیت کسی که در حوزه مسئولیت اجتماعی سازمانها و توسعه پایدار کار می کند این است که خودش در زندگی شخصی خودش به اصول اخلاق حرفه ای پایبند باشد. من حق ندارم نام ام را در پای مقاله ای درج کنم که برای آن زحمتی نکشیده ام و در مورد محتوایش هم هیچ نظری ندارم. 

موضوع، شاید کوچک به نظر برسد؛ اما فکر می کنم همین موضوعات کوچک است که اگر به آنها پایبند نباشیم از الان، در آینده معلوم نیست که چه خطاهای بزرگ تری را برای خودمان توجیه می کنیم. متاسفانه کم نیستند نویسندگان و مترجمانی که اسمشان پای کتاب و مقاله ای است که سهمی در آن نداشته اند. حتی کتاب هایی در حوزه اخلاق و مسئولیت اجتماعی سازمان ها!...من تصمیم دارم یکی از آنها نباشم!...این یک خط قرمز جدی است.