به سوی پایداری در توسعه

یکی دو ماه پیش بود که مطلع شدم لایحه ای مرتبط با مسئولیت اجتماعی در شهرداری تهران در حال تدوین و تنظیم در شورای شهر تهران است. دوستان ما در سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران که متولی هماهنگی های مربوطه بودند، از بنده و یکی از همکاران(سرکار خانم قنبری) دعوت کردند تا در اصلاح این لایحه، همراه شویم و ایشان را یاری کنیم. این شد که در چند جلسه متوالی همراه داستان شدیم و سعی کردیم که نکاتی که به ذهن مان می رسید را با ایشان در میان بگذاریم. 

خوشبختانه فضای ذهنی دوستان ما در سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران و نیز نماینده محترم شورای شهر، بسیار مثبت و همراه بود و پذیرای اصلاحات و نظرات بعضا رادیکال ما نیز بودند. به شکلی که بسیاری از بخشهای لایحه پیشنهادی اولیه دچار تغییرات اساسی شد. 

نکته مهمی که باعث این تحولات اساسی در متن اولیه لایحه شد، ملاحظات خاصی است که باید نسبت به نقش آفرینی دولت و سازمانهایی نظیر شهرداری در مقام سیاست گذار عمومی در ترویج مفهوم مسئولیت اجتماعی سازمانی در فضای کسب و کار داشت. ان شا الله در یادداشتی دیگر به اشکال مختلف نقش آفرینی دولت در این حوزه خواهم پرداخت. اما در مورد متن اولیه لایحه، علی رغم نکات مثبت، بندهای متعددی نیز وجود داشت که صحبت از اجبار در مسائلی مانند گزارشدهی و یا شرکت در کلاسهای آموزشی و یا ... برای بنگاه های اقتصادی شهر تهران می کرد که جدا از اینکه در عملیاتی بودن آن شک و تردید وجود داشت، اما در صورت اجرایی شدن نیز محتملا به لوث شدن، نمایشی شدن، و سطحی شدن مفاهیمی مانند مسئولیت اجتماعی، گزارش دهی پایداری و ... می انجامید. درک این پیامدها با نگاهی به واقعیات فضای کسب و کار در ایران و کشورهای مانند ایران، و به ویژه اتفاقاتی که در سوء استفاده از مفاهیم ارزشی مانند مسئولیت اجتماعی و محیط زیست و مدیریت سبز شده است، دور از تصور نیست.

قرار است در هفته های آتی در خود شورای شهر تهران به ارائه و دفاع از لایحه بپردازیم. امیدوارم و دعا می کنم که تلاشی که شده، به یک لایحه شایسته و کمک به قوام مفهوم مسئولیت اجتماعی در فضای شهرداری تهران به عنوان یک سازمان مهم و اثرگذار توسعه ای کشور منتهی شود.

درباره این لایحه و رویکردهای کلی آن بعدا بیشتر خواهم نوشت.

تابستان امسال فرصتی دست داد تا یک تجربه خیلی خوب از شرکت در یک برنامه مرتبط با توسعه پایدار در هلند داشته باشم. شرکت در مدرسه تابستانی با موضوع «گزارش دهی پایداری» و نیز کنفرانسی با همین موضوع و تمرکز بر «قدرت متحول کننده شفافیت برای پایداری» شرایطی را فراهم کرد تا بتوانم با محققان و نیز برخی شاغلان مهم در حوزه پایداری، نظیر رئیس آژانس محیط زیست اروپا و نیز تیم مدیریتی تدوین شاخص عملکرد محیط زیستی مشهور دانشگاه Yale دیدار و مصاحبت داشته باشم.

خوشبختانه در هنگام تقاضا برای شرکت در این رویداد و به واسطه رزومه خوب و مرتبطی که داشتم، بدون هزینه و به اصطلاح Full Fund در این رویداد پذیرفته شدم. شهر Wageningen هلند که میزبان این رویداد بود، شهری بسیار زیباست و به معنای واقعی کلمه نشانه های پایداری را در آن می توان رویت کرد. هلند، کشور فضای سبز ، آرامش و البته «دوچرخه» است! شاید اغراق نیست اگر بگویم بیش از ماشین سوار، دوچرخه سوار دیدم و هرجا که رفتیم حتی در دشت و صحرا نیز هر جا مسیری برای خودرو بود، مسیری نیز برای دوچرخه احداث کرده بودند. دانشگاه وخنینگن هم در مطالعات مربوط به توسعه پایدار در برخی جنبه ها، بسیار پیشرو است. به ویژه در حوزه های محیط زیستی و نیز حوزه های مربوط به سلامت در زنجیره تامین مواد غذایی از جمله روغن پالم و صنعت ماهیگیری.

همگرایی رو به رشدی در مجامع آکادمیک در رابطه با توسعه پایدار شکل گرفته است و ما نیز دیر یا زود باید با این موج همراه شویم. چرا که سرنوشت ما و سلامت زیست ما به آن همبسته است. سخن در رابطه با تجربه این کنفرانس و مدرسه تابستانی زیاد است. اما فقط به این خبر خوب هم اشاره کنم که توانستیم در پایان، جایزه بهترین پوستر را در مدرسه تابستانی به همراه همگروه های اروپایی خود به دست بیاوریم. 

اطلاعات بیشتر درباره این رویداد را می توانید در آدرس زیر مشاهده کنید:

http://www.transparencyenp2016.com

چندی است در پژوهشکده سیاست گذاری دانشگاه صنعتی شریف، درگیر یک پروژه توسعه منطقه ای در رابطه با منطقه «گلباف» در استان کرمان شده ایم. گلباف، نام منطقه ای است در حاشیه کویر لوت که البته به واسطه قرار گرفتن در میان دو کوه، آب و هوایی بسیار خوب دارد و کمتر شباهتی با یک شهر کویری دارد. گلباف را به حق نگین کویر نامیده اند و در آن محصولات کشاورزی متنوعی به بار می آید که انار و زردآلو و به ویژه ترخون و گیاهان دارویی آن، کیفیتی منحصر بفرد دارند.

با این حال، گلباف که نام آن یادآور نقشهای زیبای قالی های آن است، این روزها حال و روز خوبی ندارد. به ویژه پس از زلزله دهه شصت، منطقه ضربات جبران ناپذیری خورده است و با روند روزافزون مهاجرتی که گرفته است، جمعیت آن از حدود 25 هزار نفر به کمتر از 10 هزار نفر کاهش پیدا کرده است.

در نتیجه این اتفاقات بود که سال گذشته بانک قرض الحسنه رسالت، به عنوان معین اقتصاد مقاومتی منطقه گلباف انتخاب شد و با دغدغه هایی که مدیر عامل آن (که خود نیز اهل گلباف است) داشت، مجموعه های علمی-توسعه ای دیگری را نیز پای کار آورد تا ستادی برای توسعه پایدار گلباف تشکی دهند. پژوهشکده سیاست گذاری دانشگاه صنعتی شریف بازوی علمی-فرهنگی برنامه توسعه پایدار گلباف است و نقشی پررنگ در ستاد و در کنار بانک و نهادهای دیگر نظیر انجمن حامیان فرهنگ قرض الحسنه و کارآفرینی اجتماعی دارد. 

تجربه درگیر شدن در برنامه توسعه پایدار منطقه ای گلباف، در نوع خودش تجربه منحصر بفردی است و یکی از معدود پروژه هایی بود که بدون درنگ، همکاری در آن را پذیرفتم. موفقیت در این تجربه، فقط برای گلباف خوب نیست. بلکه به ما نیز بینش و دانشی می دهد که با کمک آن بتوانیم برای شهرهای کوچک دیگری نظیر گلباف هم فکر کنیم که البته این شهرها کم هم نیستند و با معضل بیکاری و ناامیدی نسل جوان دست به گریبان هستند. در جلسه آغازینی که در سفر 29 مرداد به گلباف داشتیم و در حلقه همراهان سفر گفتم که من آنچه که در گلباف می بینم، همان مسائلی است که در قروه کردستان یا اسدآباد همدان می بینم و از این جهت، موفقیت و نتایج ما در این پروژه حیاتی است. چرا که ما به شدت نیازمند توانمندسازی شهرهای کوچک کشور هستیم و بایستی مردمان این مناطق ضمن پیدا کردن باور به توانستن، سودای مهاجرت و پیشرفت از نوع نقل مکان به شهرهای بزرگ را با ذهنیت سازندگی و حفظ داشته های ارزشمند یک شهر ولو کوچک اما پایدار و خوش آب و هوا و غنی از نظر فرهنگی، عوض کنند.

ان شا الله بعدا درباره گلباف و پیشرفت کارها بیشتر خواهم نوشت. اما این را بگویم که برای شروع و در کنار فعالیت های عملیاتی، یک پویش راه اندازی کردیم به نام «گلباف من» که می توانید از طریق وبسایت به نشانی www.golbafeman.ir و یا کانال تلگرامی @golbafeman به آن دسترسی پیدا کنید.

هفته گذشته فرصتی دست داد تا یک کارگاه آموزشی برای کارشناسان و مدیران مرتبط با مسئولیت اجتماعی در شرکت ایران خودرو داشته باشم. ایران خودرو چند وقتی است که تلاش کرده به شکل ساختار مند به مقوله مسئولیت اجتماعی سازمانی توجه کند. البته راه درازی تا رسیدن به وضعیت مطلوب وجود دارد و مانده است تا از قرارگرفتن قطار CSR آن بر روی ریل صحبت کنیم. با این حال، باید تلاشهای فعلی را تحسین و حمایت کرد.

در کارگاه آموزشی که داشتم راجع به جایگاه گزارشدهی پایداری در دنیای امروز و به ویژه شرکت های اتومبیل سازی صحبت کردم و سعی کردم با ارائه مثالهای متعدد از گزارشهای شرکت های مشهور منطقه ای و بین المللی، اهمیت این موضوع و نیز جنس اقدامات شرکت های خودروسازی در حوزه مسئولیت اجتماعی را بازگو کنم. حقیقت این است که صنعت خودروسازی ما راه درازی تا رسیدن به جایگاه مطلوب در حوزه CSR و مسئولیت اجتماعی دارد. به ویژه آنکه به طور سنتی اقدامات شرکت های ایرانی بر همکاری با موسسات خیریه و تشکلهای محیط زیستی و اجتماعی متمرکز بوده است. اما در دنیای کنونی، تمرکز شرکت های اتومبیل سازی در حوزه مسئولیت اجتماعی بر موضوعات اساسی پایداری شان است. موضوعاتی نظیر ایمنی محصولات، کیفیت محصولات، کاهش مصرف سوخت و استفاده از فناوری های نوین.

تاکیدی که در این کارگاه داشتم، همین شناسایی موضوعات اساسی پایداری ایران خودرو بود. گفتم که اینکه ایران خودرو یا سایپا یا هر شرکت دیگری حس می کند هزینه هایش در حوزه مسئولیت اجتماعی، بازخورهای مثبت کافی ندارد، ناشی از همین عدم شناسایی موضوعات اساسی و اولویت های خود در حوزه مسئولیت اجتماعی است.

امیدوارم که در سالهای بعدی، خبرهای خوبی از ایران خودرو بشنویم. موفقیت ایران خودرو در حوزه مسئولیت اجتماعی، قطعا مترادف موفقیت این خودروساز وطنی در ارتقای کیفیت و جایگاه خود در اذهان مصرف کنندگانش است.

در مرداد امسال، مطلبی برای نشریه داخلی بانک قرض الحسنه رسالت با موضوع «بانک ها و محیط زیست» نوشتم. در این یادداشت، به این پرداختم که بانک ها چطور و از چه راه هایی می توانند به محیط زیست توجه کنند. رابطه بانک ها و محیط زیست در دنیای کنونی، ابعاد گسترده ای یافته است که می تواند مورد توجه بانک های داخل کشور ما نیز قرار بگیرد. در حقیقت، مفهوم بانکداری سبز، امروز چتر بسیار بزرگی را در بر می گیرد که بسیار فراتر از اقدامات ساده ای مانند کاهش مصرف کاغذ در بانکهاست.

برای مطالعه این مطلب، می توانید بر روی «ادامه مطلب» کلیک نمایید.

خردادماه امسال، فرصتی دست داد تا با نظر مثبت جناب آقای دکتر نجمی، دو عدد از جلسات درس «مباحث منتخب در بازاریابی» پردیس دانشگاه صنعتی شریف را حضور پیدا کنم و به ارائه ای پیرامون پیوند بازاریابی و مسائل اجتماعی بپردازم.

علم بازاریابی ، در سالیان اخیر، توجه جدی به مباحث حوزه جامعه نموده است. البته وقتی صحبت از «توجه» می کنم، منظورم در میان مجامع آکادمیک و انجمن های علمی است. برای مثال، انجمن آمریکایی بازاریابی(AMA) در سال 1985، با تغییر تعریف رسمی «بازاریابی»، عبارت «ذی نفعان» را در کنار «سازمان» به عنوان بهره برداران منافع آن، قرار داد. اما این کافی نبود و در سال 2007، این تعریف را به گونه ای دگرگون کرد که «جامعه» در کانون توجه فعالیت های بازاریابی قرار گرفت:

«بازاریابی، فعالیت ها، و مجموعه ای از نهادها و فرآیندهایی است که هدفشان خلق، بازگو کردن، رساندن، و مبادله پیشنهاداتی است که برای مشتریان، موکلان، شرکا، و جامعه در سطح کلان، ایجاد ارزش نماید».

این تاکیدات، این انتظار را از متخصصان بازاریابی بالا برده است که به مسئولیت های اجتماعی در خلال فعالیت های خود توجه کنند. اما موضوع ارتباط بازاریابی و جامعه از این حد هم فراتر  رفته است. به شکلی که حالا صحبت از چگونگی نقش آفرینی بازاریابی برای بهتر کردن شرایط اجتماعی است. از این رهگذر، مفاهیمی مانند بازاریابی اجتماعی(social marketing)، بازاریابی پایدار(sustainable marketing)، بازاریابی سبز، بازاریابی خیرخواهانه، بازاریابی علت-محور(cause-related marketing)، و بازاریابی سطح کلان(macro marketing) ظهور پیدا کرده است.

حوزه بازاریابی به ویژه در کشور ما، از حوزه هایی است که آزمون بزرگی برای ایفای مسئولیت های اجتماعی بنگاه های اقتصادی است. به همین خاطر هم بود که من در جایزه مسئولیت اجتماعی شهرداری تهران، اصرار کردم که یکی از محورهای تقدیر از بنگاه ای اقتصادی، بازاریابی مسئولانه باشد.

دارم فکر می کنم که اگر می شد در کنار کلاسهای پر رونق ترفندهای بازاریابی و افزایش فروش و امثالهم، دوره های آموزشی مرتبطی با این دغدغه ها و نقشهای جدید بازاریابی برای نقش آفرینی اجتماعی برای متخصصان و مسئولین واحدهای بازاریابی بنگاه های اقتصادی برگزار می شد. 

امروز به همراه یکی از همکاران عزیزمان در پژوهشکده سیاست گذاری، مهمان جمعیت دانشجویی امام علی(ع) بودیم تا به بحث و تبادل نظر راجع به مستند معروف «مادرکشی» بپردازیم. مستند «مادرکُشی» روایتی است متفاوت و نقادانه از حکمرانی آب در ایران در سه دهه اخیر و نشان می دهد که ما چگونه با سیاست های غلط و اشتباهات مهندسی و نگاه تک بعدی به توسعه، منجر به ایجاد فجایع و بحران های جدی در حوزه آب شده ایم. مستند، در نوع خود از این جهت قابل توجه است که رویکردی بی پرده و صریح دارد و مخاطب را به شوک فرو می برد. این شاید جزو معدود مستندهایی است که به مسائل توسعه پایدار در کشور پرداخته و یکی از اجزای مهم این پازل، یعنی مسئله «آب» را پیش روی مخاطب می آورد. مستند مادرکشی ساخته کمیل سوهانی است و در دانشگاه ها و نقاط مختلف کشور در سال اخیر پخش شده و توانسته به بهانه اکرانش گفتگوی خوبی درباره دغدغه خود در بین نخبگان و مخاطبان ایجاد نماید. اگر این مستند را ندیده اید، توصیه می کنم حتما در اولین فرصت این کار را بکنید.

یکی از اتفاقات خوبی که در همایش مسئولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی شهرداری تهران رخ داد، این بود که موفق شدیم مدل طراحی جایزه آن را شاید برای اولین بار در کشور بر اساس تجربه تعریف کنیم. یعنی این نخستین جایزه ای بود که در حوزه مسئولیت اجتماعی در کشور داده می شد و جایزه نه به عملکرد کلی یک سازمان، بلکه به یک تجربه خاص از آن سازمان داده می شد.

علت این خوشحالی هم این است که واقعیت این است که اعطای جایزه به یک سازمان به خاطر مسئولیت اجتماعی، خود، دارای مسئولیت سنگینی است که می تواند بعدا مورد سوء استفاده تبلیغاتی نیز قرار بگیرد و اگر بعدا آن سازمان، در عملکرد اجتماعی خود دچار نقصانی شود، اعتبار جایزه دهندگان نیز زیر سوال می رود.

با مدل جدید، برای مثال فلان شرکت به خاطر تجربه اش در ایجاد تصفیه خانه فاضلاب، مورد تقدیر قرار می گیرد و این موضوع در لوح تقدیر آن نیز درج می شود. متاسفانه در سالهای اخیر، سودجویی هایی با نشان های مسئولیت اجتماعی صورت گرفته که امیدوارم این رویه جدید در همایش شهرداری بتواند راه دیگری را در این مسیر باز کند.

در این مسیر، خوشحال تر هم هستم که افتخار طراحی مدل جایزه را نیز بر عهده داشتم. 

از جهت اطلاع، سرفصلهای مختلفی که برای نخستین دوره این همایش به عنوان محورهای جایزه تعریف شده بود، عبارتند از:

o         محور آسیب های اجتماعی شهر

§         تجربه برتر در ارزیابی اثرات اجتماعی در اجرای پروژه ها

§         تجربه قابل تقدیر در کمک به حل مسائل حاد شهری تهران

o         محور محیط زیست شهری

§         تجربه قابل تقدیر در توجه به محیط زیست

o         محور اقتصاد شهری

§         تجربه قابل تقدیر در ایجاد اشتغال برای طبقات نیازمند، کارآفرینی اجتماعی و کسب و کار اجتماعی

§         تجربه قابل تقدیر در حوزه مسئولیت اجتماعی بنگاه های کوچک

o         محور سازمانهای مردم نهاد

§         تجربه قابل تقدیر در مشارکت بخش غیردولتی و سمن ها

o         محور سازمانی

§         تجربه قابل تقدیر در حوزه گزارش‌دهی مسئولیت اجتماعی

§         تجربه قابل تقدیر در تبلیغات مسئولانه و اجتماعی

امروز(دهم خرداد) در محل برج میلاد و در چارچوب نخستین همایش مسئولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی، کارگاهی داشتم با موضوع : «گزارش دهی مسئولیت اجتماعی/پایداری-الزامی برای مشارکت بنگاه های اقتصادی در توسعه پایدار». در این کارگاه علاوه بر اینکه سعی کردم مخاطبان را با کلیات موضوع گزارش دهی مسئولیت اجتماعی و اهمیت و جایگاه آن در مشارکت بنگاه ها در توسعه پایدار آشنا کنم، مثالهایی نیز در رابطه با گزارش های ویژه شهرها در حوزه مسئولیت اجتماعی برایشان بزنم.

شهرداری ها در بسیاری نقاط دنیا، اکنون موضوع توسعه پایدار را به طور جدی در دستور کار خود قرار داده اند. در یکی از پیش روانه ترین حرکات، 20 شهر از 5 قاره از جمله شهرهایی مانند بوینس آیرس، لندن، دوبی ، ژوهانسبورگ و شانگهای، شورای جهانی اطلاعات شهری(wccd) را تاسیس کرده اند که هدف اش ایجاد استانداردی جهت گزارش دهی پایداری برای شهرهاست و در آن شاخص های مرتبط با ایمنی و سلامت عمومی، آموزش، کیفیت هوا، مدیریت پسماند، ارتباطات، زیرساخت های شهری و فعالیت های اقتصادی شهرها مورد بررسی قرار می گیرد.

البته شهرداری ها در نقاط مختلف دنیا، به راه های دیگری نیز غیر از انتشار گزارش CSR جهت ارتقای عملکرد مسئولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی شهر خود فکر می کنند. آنها با تعیین اهداف مشترک جهت دستیابی به پایداری اجتماعی، اقتصادی و محیط زیستی، علائق کسب و کارها را با اهداف شهرداری در یک راستا قرار می دهند. بدین سبب از منظر دستگاه سیاست گذار، شهرداری ها، توانی غیرقابل انکار در جهت هدایت فعالیت های بنگاه های اقتصادی در جهت اهداف مطلوب شهر دارند. آنها همچنین به واسطه درگیر بودن با تعداد زیادی از پیمانکاران کوچک و بزرگ در فعالیت های روزمره شهرداری، می توانند بخش بزرگی از اقتصاد شهر را به سمت مسیرهای مسئولانه تر و سودمندتر برای جامعه هدایت کنند.