روز دوشنبه، اول اردیبهشت ۱۴۰۴، در سالن همایش‌های خلیج فارس سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، جلسه مقدماتی «باشگاه هم‌آموزی رویش» برگزار شد. این باشگاه یکی از دو بال «پویش رویش پارس» است؛ پویشی بین‌سازمانی که به ابتکار مشترک سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس و مدرسه توسعه پایدار و با هدف ارتقای شاخصهای محیط زیستی منطقه شکل گرفته و ما در مدرسه، به عنوان مشاور سازمان منطقه ویژه و دبیرخانه علمی آن در پویش نقش‌آفرینی می‌کنیم.
در این نشست، که نمایندگان واحدهای محیطزیست مجتمع‌های منطقه حضور داشتند، من وظیفه داشتم اهداف و برنامه‌های باشگاه هم‌آموزی رویش را معرفی کنم. باشگاه هم‌آموزی، یک الگوی نوآورانه و ابتکاری و خاص برای یادگیری سازمانی است که توسط ما در مدرسه توسعه پایدار طراحی شده، و بستری برای یادگیری جمعی و تبادل تجربه بین شرکت‌هاست. همیشه باور داشته‌ام که واحدهای محیطزیست و توسعه پایدار و مسئولیت اجتماعی، برخلاف بخش‌های دیگر سازمانها، رقیب هم نیستند و می‌توانند در کنار هم رشد کنند و بیاموزند و با هم‌افزایی، تاثیرات مثبت اجتماعی و محیطزیستی خلق کنند. این روح حاکم بر طراحی باشگاه است: فضایی برای هم‌آموزی صنعتی، با تکیه بر الگوهایی مثل تشریک مساعی و انجمن‌های خبرگی که حتی در سطح جهانی هم نوآورانه محسوب می‌شود.
در کنار همکاران گرامی، خانم افشم و آقای شهیاد، از مدل اجرایی باشگاه گفتیم و نظر خودشان را هم در این جلسه مقدماتی برای ادامۀ مسیر جویا شدیم. برای جلسات بعدی و موضوع‌محور بسیار هیجان دارم. این اتفاق، یک ابتکار شاید تاریخی در فضای آموزش برای توسعه پایدار در زمینۀ سازمانی است و امید دارم که بتوانیم بعدها از دستاوردهایش بسیار سخن بگوییم. در بخش پایانی جلسه از طرح دغدغۀ یکی از فعالین محیط زیست محلی استقبال کردم و گفتم که فراتر رفتن از نقش‌های سازمانی برای کمک واقعی به محیطزیست منطقه امری ضروری است، چرا که فقط وقتی می‌توانیم در این عرصه به معنایی بنیادین موثر باشیم که کار برای محیط زیست و توسعه پایدار را شغل نبینیم!
قرار است پس از جمع‌بندی نظرات و هماهنگی‌های لازم، اولین جلسه رسمی باشگاه را پس از اختتامیه دومین دوره جایزه تحول سبز رویش برگزار کنیم و احتمالا «گزارش‌دهی پایداری» اولین بهانۀ تشکیل جلساتش باشد؛ اما لازم است تاکید کنم که این جلسه و سایر جلسات باشگاه، کارگاه آموزشی نیستند و قرار است اتفاقی خاص در یادگیری سازمانی جمعی را رقم بزنند! این آغاز مسیری است که امیدوارم به بهبود واقعی محیطزیست عسلویه و فراتر از آن منجر شود.
